Έκπτωτος Άγγελος

Στροβιλίζεσαι αδιάκοπα…Χορεύοντας με τις φλόγες αγνοώντας τις πληγές που σου ανοίγουν..
Γελώντας σε μια παραζάλη γνωστή… Θαρρείς παιδική σου φίλη…
Και γύρω από τις φλόγες μορφές αδυνατείς να διακρίνεις τα πρόσωπα τους…μόνο τα γέλια τους ακούς να σιγόνταρουν το χορό σου…
Ύπουλα…μεθοδικά κρυμμένοι στις σκιές…
Μα εσύ δε θες άλλες σκιές…θες φώς…αρνείσαι πεισματικά να βγεις από τις φλόγες…τις παρερμηνεύεις με το πολυπόθητο φώς…με φίλες που κρατούν μακριά τις μασκοφορεμένες μορφές…
Και συνεχίζουν να σε καίνε…και συνεχίζεις να χορεύεις παρά το πόνο…
Κα να που εμφανίζεται, σαν άλλος Έκπτωτος Άγγελος, με τα φτερά βουτηγμένα στο αίμα να σε κοιτάζει μ’ένα βλέμμα ανίερο… παραδομένο στα πάθη και τα όνειρα του…
Στέκεται εκεί, πίσω από τις φλόγες να ζυγιάζει τη φλογισμένη σου ματιά…
Μα να που καταπιάνεται σ’ έναν χορό προκλητικό, έναν χορό για έναν μόνο θεατή…εσένα…
Σε προκαλεί με το βλέμμα του ,με τις κινήσεις του…

Τα πάντα γύρω του φωνάζουν τις σκέψεις και τα θέλω του…κι αυτά με τη σειρά τους σαν αόρατη αύρα στροβιλίζεται γύρω από σένα…ν’αγγίζουν το σώμα σου σαν αερικά μεταφέροντας σου με κάθε λεπτομέρεια τις παράτολμες σκέψεις του…Και το μόνο που θες να βυθιστείς μέσα τους…
Κι ας γίνεις ένα μ’αυτόν…
Εκδιωγμένη από μια ήρεμη και ομολογουμένως ανιαρή Εδέμ…
Αλλά παραδομένη σε μιαν ανεπανάληπτη Άβυσσο, να σε ανασταίνει από το θάνατό σου…