Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Αλλάζω



Κουράστηκα να μετρώ τις πληγές που ανοίγεις

Κουράστηκα να κοιτάζω τα λάθη που κρίνεις

Βυθίζομαι σ’ένα ατέλειωτο αβάσταχτο γκρίζο

Βυθίζομαι μα την πτώση σαν θεατής ατενίζω

Μ’ ακουμπάς και το μόνο που νιώθω αγκάθια

Μ’ ακουμπάς και φουντώνει μονάχα η απάθεια

Κομμάτια ψυχή και ελπίδες μπροστά στην ματιά μου

Κομμάτια, σκορπίζουν σαν πέταλα τα πάντα μπροστά μου

Λαχταρώ σαν διψασμένη ορχιδέα το νερό της

Λαχταρώ το λευκό της πρώιμης νιότης

Αναζητώ όσα δεν έδωσε κανείς

Αναζητώ στο κορμί ανάσες στοργής

Διεκδικώ ηφαίστεια στη λάβα πνιγμένα

Διεκδικώ όνειρα με πέταλα στρωμένα

Γκρεμίζω τείχη και εμπόδια μπροστά μου

Γκρεμίζω κι όσα μάτωσαν την καρδιά μου

Αφήνομαι τώρα στα δικά μου τα πάθη

Αφήνομαι πια μα κρατώ όσα έχω μάθει

Αλλάζω γοργά στο βωμό κάθε πληγής

Αλλάζω πια σκέψη και τρόπο ζωής

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Πορφυρένια Ψυχή






Γυρνώ το χρόνο μήπως βρω κάτι ν’ απέμεινε

Ένα κουβάρι ματωμένο οι εικόνες

Και μια φωνή που κάθε βράδυ επέμενε

Μη σπας ψυχή μου, θα φύγουν οι χειμώνες


Κάνω ένα βήμα στο κενό ν' αγγίξω τα σύννεφα

Μήπως και βρω ένα κομμάτι από σένα

Ένα σημάδι πως βλέπεις το σήμερα

Μια ελπίδα πως δεν είναι όλα χαμένα


Μέσα στο γκρίζο

Έμαθες να προχωράς

Μέσα στο γκρίζο

Νύχτα και μέρα να σπας

Μέσα στο γκρίζο

Μια πεισματάρα καρδιά

Μέσα στο γκρίζο

Συνέχισε ν’ αγαπά




Τρέχεις στον κόσμο που’ χεις φτιάξει ανέμελα

Σκορπάς τριγύρω σου εικόνες και χρώμα

Μα εκεί αυτή να στα γκρεμίζει συθέμελα

Νομίζεις παίζει και γελάς, έχεις πινέλο ακόμα


Ήταν ημέρα ή βράδυ ήτανε άνοιξη η χειμώνας

Όταν σου έκρυψε για πάντα το χρώμα

Κι έγινες μόνιμος του κόσμου σου τότε θαμώνας

Μα είχε μείνει μονάχα γκρίζο και χώμα


Σ’ αυτό το γκρίζο

Έμαθες να προχωράς

Σ’ αυτό το γκρίζο

Νύχτα και μέρα να σπας

Σ’ αυτό το γκρίζο

Μια πορφυρένια ψυχή

Σ’ αυτό το γκρίζο

Έμαθε να συγχωρεί