Πορφυρένια Ψυχή

Γυρνώ το χρόνο μήπως βρω κάτι ν’ απέμεινε

Ένα κουβάρι ματωμένο οι εικόνες

Και μια φωνή που κάθε βράδυ επέμενε

Μη σπας ψυχή μου, θα φύγουν οι χειμώνες

Κάνω ένα βήμα στο κενό ν' αγγίξω τα σύννεφα

Μήπως και βρω ένα κομμάτι από σένα

Ένα σημάδι πως βλέπεις το σήμερα

Μια ελπίδα πως δεν είναι όλα χαμένα

Μέσα στο γκρίζο

Έμαθες να προχωράς

Μέσα στο γκρίζο

Νύχτα και μέρα να σπας

Μέσα στο γκρίζο

Μια πεισματάρα καρδιά

Μέσα στο γκρίζο

Συνέχισε ν’ αγαπά

Τρέχεις στον κόσμο που’ χεις φτιάξει ανέμελα

Σκορπάς τριγύρω σου εικόνες και χρώμα

Μα εκεί αυτή να στα γκρεμίζει συθέμελα

Νομίζεις παίζει και γελάς, έχεις πινέλο ακόμα

Ήταν ημέρα ή βράδυ ήτανε άνοιξη η χειμώνας

Όταν σου έκρυψε για πάντα το χρώμα

Κι έγινες μόνιμος του κόσμου σου τότε θαμώνας

Μα είχε μείνει μονάχα γκρίζο και χώμα

Σ’ αυτό το γκρίζο

Έμαθες να προχωράς

Σ’ αυτό το γκρίζο

Νύχτα και μέρα να σπας

Σ’ αυτό το γκρίζο

Μια πορφυρένια ψυχή

Σ’ αυτό το γκρίζο

Έμαθε να συγχωρεί